31rocznica wybuchu pierwszej intifady palestyńskiej – Nidal Hamad

Intifada palestyńska rozpoczęła się 8 grudnia 1987 r. Po tym, jak izraelska ciężarówka celowo staranowała dwa palestyńskie pojazdy przewożące robotników z obozu dla uchodźców Jabalia w Strefie Gazy. Czterech Palestyńczyków zostało zabitych, a dziewięć innych zostało rannych. Demonstracje anty-okupacyjne rozprzestrzeniły się w Strefie Gazy i na Zachodnim Brzegu.

Po wycofaniu się palestyńskiego ruchu oporu z Bejrutu w 1982 roku, w wyniku izraelskiej agresji na Liban i odejścia palestyńskiego przywództwa od linii kontaktu z narodem palestyńskim na okupowanych terytoriach palestyńskich, Palestyńczycy zaczęli odczuwać znaczenie przeniesienia konfrontacji przeciwko Izraelowi do okupowanej Palestyny.

Zwłaszcza na Zachodnim Brzegu iw Strefie Gazy, aby stawić opór kontynuacji izraelskiej okupacji i powstrzymać izraelski terror przeciwko nim. I kontynuować walkę o wyzwolenie Palestyny.

Zwołanie nadzwyczajnego arabskiego szczytu w Ammanie w dniu 8 listopada 1987 r. W celu przedyskutowania wojny iracko-irańskiej i braku sprawy palestyńskiej po raz pierwszy w programie szczytów arabskich było kolejnym czynnikiem, który skłonił Palestyńczyków do działania na rzecz przywrócenia sprawy palestyńskiej,

Przyczyny intifady:

Okoliczności, które przyczyniły się do rozpoczęcia Intifady Palestyńskiej można podsumować w następujący sposób:

1) Arabskie zainteresowanie sprawą palestyńską zmalało, szczególnie po szczycie arabskim w Ammanie, który nie omawiał zniesienia izraelskiej okupacji Palestyny. I poczucie Palestyńczyków, że sami muszą podjąć inicjatywę i pracować nad naciskiem na Izrael,

2) Wycofanie się Egiptu z konfliktu arabsko-izraelskiego po podpisaniu Porozumień Camp David i traktatu pokojowego z Izraelem.
Wówczas utrata narodu palestyńskiego ma nadzieję na rozwiązanie Arabów, które usuwa z nich izraelską okupację i ich przekonanie, że nie może być arabskiej konfrontacji przeciwko Izraelowi bez udziału Egiptu.

3) Wycofanie palestyńskiego ruchu oporu z Libanu i wycofanie jego sił z granic Palestyny, co wywołało strach wśród Palestyńczyków w okupowanej Palestynie, że daleko im do podjęcia palestyńskiego procesu decyzyjnego, i że trzeba pracować, aby utrzymać walkę w okupowanej Palestynie. I być podstawą pracy i działania przywódców Organizacji Wyzwolenia Palestyny za granicą.

4) izraelski terroryzm przeciwko Palestyńczykom w okupowanej Palestynie i kontynuacja okupacji przez 40 lat, bez żadnych oznak nadziei na jej zakończenie, konfiskata ziemi palestyńskiej i budowa na niej osiedli żydowskich oraz przesiedlenia żydowskich imigrantów w celu zmiany rzeczywistości demograficznej.

Oblężenie palestyńskich miast i wiosek oraz aresztowanie palestyńskich przywódców i aktywistów, stwarzające poczucie narodowej potrzeby konfrontacji z izraelską okupacją i walką do czasu usunięcia okupacji.

Intifada przyczyniła się do przekonania Izraela, że możliwe było kontynuowanie okupacji Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy bez oporu Palestyńczyków, a Palestyńczycy nie chcieli poddać się reżimowi syjonistycznemu.

Intifada zwiększyła palestyńską narodową przynależność w kraju i za granicą, tworząc palestyńską tożsamość, która walczy z okupacją i jednoczy wszystkie palestyńskie frakcje pod jednym kierownictwem. I wzmocnić pozycję Organizacji Wyzwolenia Palestyny w okupowanej Palestynie i na wygnaniu, która poprowadziła intifadę i wsparcie.

Na poziomie międzynarodowym intifada wyeksponowała Izrael na międzynarodową opinię publiczną i pokazała, że jest agresywnym państwem, które nie szanuje praw człowieka i nie przestrzega międzynarodowych norm i używa siły militarnej przeciwko palestyńskim cywilom. Obraz Izraela zmienił się w oczach opinii publicznej, która odkryła, że nie jest zagrożoną ciążą państw arabskich i Palestyńczyków, ale że zagraża innym nieludzkim praktykom. Intifada skłoniła również zagraniczne kraje do podjęcia międzynarodowych inicjatyw mediacji między OWP a Izraelem,

Sekretarz stanu USA George Schultz zainicjował tę inicjatywę w 1988 r., A James Baker, w kolejnej inicjatywie w 1991 r., Aby powstrzymać intifadę i pracować nad tym, by pomóc Izraelowi przełamać impas, z którym się zetknął i znaleźć polityczne rozwiązanie konfliktu arabsko-izraelskiego. Droga do konferencji madryckiej i rozpoczęcie arabsko-izraelskich negocjacji w sprawie ugody.

Pierwsze powstanie palestyńskie lub powstanie kamienne nazwano tak, ponieważ kamienie były głównym narzędziem w nich. Intifada jest formą popularnego palestyńskiego protestu przeciwko ogólnej sytuacji w obozach, rozprzestrzenianiu się bezrobocia i upokorzeniu poczucia narodowego oraz codziennego ucisku praktykowanego przez izraelskie władze okupacyjne przeciwko Palestyńczykom. Intifada została zorganizowana przez Palestyńskie Narodowe Dowództwo Jedności i Organizację Wyzwolenia Palestyny ​​później. Intifada rozpoczęła się 9 grudnia 1987 r., Uspokoiła się w 1991 r., A zakończyła się podpisaniem Porozumień z Oslo między Izraelem a OWP w 1993 r.

Szacuje się, że 1300 Palestyńczyków zostało zabitych podczas pierwszej intifady przez armię izraelską, 160 Izraelczyków zostało zabitych przez Palestyńczyków, a tysiące Palestyńczyków zostało rannych i zatrzymanych.

Niestety, kierownictwo Organizacji Wyzwolenia Palestyny (OWP) nie wiedziało, jak korzystać z Intifady, która trwała przez wiele lat. Które przywróciły status i uwagę przywódców Organizacji Wyzwolenia Palestyny. Jako jedyny przedstawiciel narodu palestyńskiego.

Przywództwo zgodziło się zakończyć intifadę i zatrzymać ją w zamian za negocjacje pokojowe z Izraelem. A później zdobyć uznanie Ameryki dla Organizacji Wyzwolenia Palestyny. W ten sposób wyeliminowano osiągnięcia Intifady i późniejszy dostęp do Porozumień pokojowych z Oslo, które zniszczyły sprawę palestyńską i wzmocniły okupację i osiedlenie syjonistyczne.

W rocznicę wybuchu pierwszej intifady mówię:

Palestyńczycy kontynuowali swoją walkę i wybuch drugiej intifady w 2000 roku i nadal opierają się niezależności i wyzwoleniu wszelkimi środkami oporu. To, co każdego dnia dzieje się w Strefie Gazy, na Zachodnim Brzegu i w całym kraju Palestyny, przeciwko oporze i przeciwko okupacji, jest tego dowodem, ale co mnie osobiście boli, a jest to także pogląd większości Palestyńczyków, że nie mamy przywództwa godnego naszych ofiar.

Nidal Hamad

Krakow 08-12-2018