Eva Ståhl – szwedzka pielęgniarka, przeżyła tragedię obozu Tal al-Zaatar- Tekst Nidal Hamad

Eva Ståhl – szwedzka pielęgniarka, przeżyła tragedię obozu Tal al-Zaatar

Straciła rękę i męża – bojownika Yusefa Hamada.

Szwedzka pielęgniarka, wolontariuszka, Eva Ståhl, nie wahała się opowiedzieć o okrucieństwie, którego doświadczyła w Tal Al-Zaatar.

Opisała masakrę dokonano przez faszystowskich bojówkarzy z Falangi.

Wydała książkę ,,(Tal al-Zaatar, historia bohaterstwa i tragedii) z udziałem szwedzkiego dziennikarza Andre Haselium.

Książka liczy 42 strony.

Została wydana przez Nazareth Publications House w sierpniu 1977 roku.

Jest ważnym dokumentem w ujawnianiu zbrodni wymierzonej w uchodźców palestyńskich w Tal Al-Zaatar.

W tamtym czasie lewicowe organizacje, ze Szwecji, Norwegii i Danii przysyłały pomoc humanitarną dla narodu palestyńskiego w Libanie.

Te organizacje regularnie wysyłały lekarzy- ochotników i wolontariuszy do obozów palestyńskich w Libanie.

W międzyczasie, Ja, jako dziecko w palestyńskim obozie Ain al-Hilweh ( niedaleko libańskiego miasta Sydon) poznałem również bliżej kilku ochotników ze Szwecji, Norwegii, Danii i nawet z Niemiec.

Po masakrze w obozach Sabra i Shatila w 1982 roku wyjechałem z Libanu do Europy.

Później szukałem schronienia w Norwegii i tam spotkałem niektórych z tych wolontariuszy.

Pracowaliśmy razem w komitetach solidarności z narodem palestyńskim.

Eva Ståhl napisała: ,,Gdy chodziłam do liceum w Szwecji, to sympatyzowałam z wietnamską rewolucją, a na początku lat siedemdziesiątych dołączyłam do szwedzkiego ruchu lewicowego.

Dużo czytałem o palestyńskim ruchu oporu.

Następnie zostałam pielęgniarka i nauczyłam się języka angielskiego.

Szwedzki ruch lewicowy zaoferował Palestyńczykom przysłanie do Libanu lekarzy, pielęgniarki i wolontariuszy.

Eva Ståhl zgodziła na wyjazd do Libanu, jako wolontariuszka.

Pracowała tam bez wynagrodzenia i mieszkała u palestyńskich rodzin.

Eva przybyła do Tal al-Zaatar pod koniec 1974 roku i mimo przenikliwego mrozu mieszkała w blaszanym domu z dużą rodziną.

Palestyńczycy nazywali ją Samira.

Podczas pobytu w Tal Al-Zaatar poznała Yusefa Hamada (28 lat), palestyńskiego komisji medycznej Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny.

Wzięli ślub jesienią 1975 roku.

Po ślubie Eva kontynuowała swoją misję, pracując, jako wolontariuszka podczas oblężenia obozu w Tal al-Zaatar.

Eva wspomina:

W nocy 13 czerwca 1976 roku doszło do potężnego bombardowania.

O budziliśmy się, a mąż wyszeptał: ,,Możemy dziś umrzeć, Evo”.

Yusef Hamad nie wiedział, że jego przepowiednia ssie spełni.

Yousef Hamad zginął tej samej nocy, gdy pociski spadły na ich dom.

Eva została ranna.

 O tej strasznej nocy Eva napisała: „Obudziłam się z powodu wielkich eksplozji.

Poczułam ostry ból w lewej nodze i poczułem, że lecę razem z Yusefem w kosmos”.

Sąsiedzi wyłamali drzwi i zabrali Evę do szpitala Czerwonego Półksiężyca: gdzie przeszła szybką operację, podczas której lekarze naprawili złamane części jej nóg drewnianymi deskami, a połowę jej prawej ręki amputowano.

Eva była w szpitalu przez dziesięć dni. 22 Czerwca 1976 roku rozpoczął się brutalny ostrzał obozu. Trwał od 6 rano do god 20.00 Wieczorem. Na obóz spadło 12 tysięcy pocisków (8 pocisków na minutę).

Palestyński pisarz Bassam Kaabi napisał w swoim raporcie o Evie

„Szwedzki dziennikarz pan Anders Hasselbohm, który wtedy pracował, jako reporter w Bejrucie, był w stanie porozmawiać z nią przez radio po tym, jak dowiedział się, że jest w obozie”.

Anders Hasselbohm naciskał na szwedzką ambasadę i Czerwony Krzyż, aby Eva wydostała się z obozu.

Ale Eva powiedziała, że wyjedzie tylko z bardzo ciężko rannymi.

Opuściła obóz w towarzystwie dwóch samochodów wiozących jedenastu rannych.

Palestyńczycy zgotowali jej wzruszające pożegnanie. Przy bramie obozu faszystowski milicjant z Falangi wskoczył do jednej z dwóch ciężarówek, wybrał rannego mężczyznę i dźgnął go bagnetem.

Potem zaczął krzyczeć:, tutaj jest ta, cudzoziemska żona Yusefa Hamada”.

Delegat Czerwonego Krzyża błagał, aby falangiści pozwolili opuścić obóz ciężarówkom z rannymi.

Po kilkunastu minutach negocjacji falangiści pozwolili odjechać rannym w kierunku Zachodniego Bejrutu.

Szwedzka pielęgniarka Eva wróciła do ojczyzny, ale pod nowym nazwiskiem Samira Hamad).

Na końcu książki o masakrze w obozie napisała: Yusef stracił matkę w 1970 roku, sześć lat przed zniszczeniem Tal al-Zaatar.

Ojciec Youssefa trafił do niewoli i nie wiem czy żyje,

Samira (25 lat) jest matką trójki dzieci, ale jej mąż Abu Nader zaginął i możliwe, że został zabity.

Sami (19 lat) zginął męczeńską śmiercią w obronie obozu.

Widad (21 lat), była ranna, ale żyje.

Jamal (14 lat) został postrzelony w szyję opuszczając obóz, ale udało mu się przeżyć “.

Historia o Ewy została nagrana w filmie ,,Tal al Zaatar – The Road Back”.

Ten porywający film o Ewie i jej tragedii, jest autorstwa Andersa Berggrena i Carla Javéra we współpracy z fotografem Peterem Östlundem.

Piszę o Evie, Szwedce, która nosi w sercu miłość do Palestyny, tak jak nosiła swój płód w obozie Tal Al-Zaatar.

Straciła płód, ale się nie załamała. Piszę o niej z wdzięcznością.

Dziękuję Evo za wszystko, co zrobiłaś i nadal robisz dla Palestyny”

Nidal Hamad

12-08-2020